امیرخسرو دهلوی
امیرخسرو دهلوی عارف و شاعر بزرگ پارسی‌گوی هند در سال ۶۵۱ هجری قمری در دهلی متولد شد. پس از کسب معلومات به شاعری پرداخت و در دربار پادشاهان هند تقرب حاصل کرد. وی از موسیقی نیز بهرمند بوده و از موسیقیدانان مشهور زمان خود به شمار می‌رفته است. وی در نظم و نثر استاد بود و آثار بسیاری از خود باقی گذاشته که ازجملهٔ آنها دیوان قصاید و غزلیات اوست. علاوه بر آن خمسهٔ نظامی گنجوی را نیز استقبال کرده و آن را جواب گفته است. وی سرانجام در سن هفتاد و پنج سالگی در سال ۷۲۵ هجری قمری در دهلی وفات یافت.
- گزیدهٔ غزل ۱ : چو خاک بر سر راه امید منتظرم
- گزیدهٔ غزل ۲ : رخ برفروز و زلف مسلسل گره بزن
- گزیدهٔ غزل ۳ : بشگفت گل در بوستان آن غنچهٔ خندان کجا؟
- گزیدهٔ غزل ۴ : چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا
- گزیدهٔ غزل ۵ : دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا
- گزیدهٔ غزل ۶ : قدری بخند و ازرخ قمری نمای ما را!
- گزیدهٔ غزل ۷ : گر در شراب عشقم از تیغ میزنی حد
- گزیدهٔ غزل ۸ : چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را
- گزیدهٔ غزل ۹ : گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را
- گزیدهٔ غزل ۱۰ : رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
- گزیدهٔ غزل ۱۱ : رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند
- گزیدهٔ غزل ۱۲ : دیوانه میکنی دل و جان خراب را
- گزیدهٔ غزل ۱۳ : از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
- گزیدهٔ غزل ۱۴ : یارب که داد آینه آن بت پرست را
- گزیدهٔ غزل ۱۵ : شفاعت آمدم ای دوست دیدهٔ خود را
- گزیدهٔ غزل ۱۶ : پیر شدی گوژ پشت دل بکش از دست نفس
- گزیدهٔ غزل ۱۷ : من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
- گزیدهٔ غزل ۱۸ : برقع برافگن ای پری حسن بلاانگیز را
- گزیدهٔ غزل ۱۹ : آورده‌ام شفیع دل زار خویش را
- گزیدهٔ غزل ۲۰ : ای باد برقع برفگن آن روی آتش‌ناک را
