ابوزراعه معمری
نویسنده :دکتر بصیر کامجو
ابوزراعه معمری از شاعران قرن چهارم هجری دوره شاهنشاهی سامانیان (اجداد تاجیکان وپارسها ) وهم عهد رودکی بزرگ بوده است.(1) گویند که روزی :
” امیر خراسان اورا گفت شعرچون رودکی ؟ او گفت حُسن نظم من از آن پیش است اما احسان وبخشش تودر می باید ! که شاعر مرضی همگنان آنگاه گردد که نظررضای مخدوم بوی متصّل شود . پس این سه بیت را در آن معنی نظم داد. :
اگـــر بـــــــدولت با رودکی نمی مانم عجب مکن سخن از رودکی نه کم دانم
اگر به کوری چشم او، بیافت گیتی را ز بهـــر گیتی ، من کـــــــور بود نتوانم
هزار ویک زآن کویافت ازعطاءِ ملوک به من دهی سخن آید هزار چندانم ” (2)
از اشعار اوست :
هـــرآنکسی که نباشد ز اخترش اقبال بود همه هنـــر او بـــه خلـــــق نا معقول
شجاعتش همه دیوانگی فصاحت حشو(*) سخاگزاف وکریمی فساد وفضل وفضول
جهان شناخته گشتم به روزگار دراز نیــاز و ناز بدیدم در این نشیب و فــــــراز
ندیدم از پس دین هیچ بهتر از هستی چنانکه نیست پس از کافری بتر ز نیاز(3)
آنجـــا که درم بــــــاید دینار براندازم وانجــــــا که سخن باید چون موم کنم آهن
چون باد همی‌گردد با باد همی‌گردم گه با قدح و بربط گه با زره و جوشن (4)
منابع ومآخذ زراعه معمری
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 ــ ذبیح الله صفا ، تاریخ ادبیات ایران ، جلد یکم ، ص 297
ــ همچنان رجوع شود به : محمد دبیر سیاقی ، پیشآهنگان شعر فارسی ، شرکت انتشارات علمی وفرهنگی ، لغتنامه دهخدا .
2 ــ لباب الالباب عوفی بخاری ، ج 2 ، ص 10 .
(*) ــ حشو : جمله زاید ، آگنه ، اضافه
3 ــ ذبیح الله صفا ، تاریخ ادبیات ایران ، جلد یکم ، ص 297
4 ــ مردان پارس ، شعر از ابوزراعه معمری .
