بررسي تطبيقي رضايت باطن در معنويت مدرن و معنويت ديني
محمد قاضوي / کارشناسي ارشد فلسفة دين مؤسسة آموزشي و پژوهشي امام خميني
چکيده
اين پژوهش به بررسي تطبيقي رضايت باطن در معنويت مدرن و معنويت ديني، پرداخته و نقاط اشتراک و افتراق آن دو را، با روش تحليلي ـ توصيفي و با استناد به آيات و روايات مورد بحث و بررسي قرار مي‌دهد. اين دو معنويت، بر چگونگي برخورد انسان با امور تغييرناپذير در دنيا، به طور يکسان تأکيد دارند. از نگاه اين دو معنويت، تمام ساحت‌هاي انسان، بايد در يک مسير حرکت کرده، همه بر يکديگر منطبق باشد. اساس پذيرش يک دين، بررسي عقلاني آن است. اما تفاوت اين دو در اين است که، معنويت مدرن، رضايت باطن و آرامش را مقصود و هدف نهايي همة اديان مي‌داند. رضايت باطن را بدون توجه به محوريت خداوند تبيين مي‌کند. اما معنويت ديني، رضايت باطن را در پرتو خدا باوري و خداخواهي ميسر مي‌داند و سازوکارهايي نيز ارائه مي‌دهد. در اين معنويت، رضايت خداوند، هدف نهايي است. رنج در معنويت مدرن، غيرموجه و در معنويت ديني، وسيلة تکامل است.
