بارگیریِ «پارسیِ نغز» گردآوریِ حکمت
حکمت، علی‌اصغر (۱۳۳۰)؛ پارسیِ نغز؛ تهران: ویژه‌یِ انجمنِ ایرانیِ سازمانِ فرهنگیِ یونسکو.
« پارسی‌انجمن: علی‌اصغر حکمت» که ادب‌دانی برجسته و نویسنده‌ای نامدار بود، و همچنین وزیرِ فرهنگ و نخستین فرنشینِ «دانشگاه تهران» و بنیادگذارِ «کتابخانه‌یِ ملیِ ایران» و دیگر نهادهایِ فرهنگیِ ارجمندی از این دست، نبیگی[=کتابی] دارد به نامِ «پارسیِ نغز»، که اندرش نمونه‌هایی از سره‌نویسیِ بهنجار و آیین‌مند را فرادست خواستاران نهاده است.
وی در سرآغازِ این کار چنین نوشته است: «چون به روزگارِ ما شور و اندیشه‌یِ نوشتنِ پارسی و دوری‌جستن از سخنانِ بیگانه در سرِ برخی از نگارندگان و فرهنگیان جای گرفت و نبشته‌هایِ بسیار و گفتارهایِ گوناگون از پیوسته و پراکنده در هر گوشه و کنار پدیدار گردید ـ در جهانِ فرهنگِ پارسیْ دری نوین گشوده شد و در این دشتِ پهناور راهی تازه نمودار گشت.» وی در دنباله، خواست و آهنگش از نوشتنِ پارسیِ نغز را چنین برشمرد: «امیدوارم که این پارسی‌نامه جوانان را به کار آید تا چراغِ سخنِ دانایانِ رفته را فراراهِ خود بدارند و از تندرویِ ناپسند و کندرویِ نابهنجار بپرهیزند و یاری و رهنمونی از خامه‌یِ بزرگان جویند.»
فهرست بخشهایِ پارسیِ نغز چنین است:
۰. سرآغاز
۱. از سخنِ پاکِ ایزدی
۲. از گفته‌هایِ پیرِ هرات
۳. نامه‌یِ پارسی از نویسنده‌یِ داستانِ وصاف
۴. سخنی چند از استادِ سخن
۵. نامه از معین‌الدین یزدی
۶. نامه‌یِ پارسی از دوانی
۷. نامه‌یِ میرزا طاهر وحید
۹. نبشته‌هایِ یغما
۱۰. چکامه‌یِ پارسیِ اندرز به جوانان
۱۱. داستانِ نامه‌یِ وقار شیرازی
۱۲. کهن‌ترین سرآغازِ شاهنامه
۱۳. در کنارِ تختِ جمشید
۱۴. تندیسِ فردوسی
۱۵. واژه‌ای چند از بیهقی
۱۶. نامه‌یِ خسروان
۱۷. در دانشگاهِ تهران
۱۸. سرگذشت فرهنگستانِ ایران
