چکیده
خانواده به‌عنوان نخستین و مهم ترین نهاد اجتماعی، می¬تواند با بهره گیری از سبک های تربیتی رایج یا سبک تربیت دینی، تأثیر سلبی یا ایجابی بسزایی در ابعاد گونا گون رشد فرزندان، تکوین شخصیت و رفتارهای آنان داشته باشد. بر این اساس، سبک¬های تربیت فرزند را می توان به دو دستة کلی تقسیم کرد، یکی سبک های غیردینی که بر دیدگاه های انسانی پایه ریزی شده و دیگری، سبک دینی که بر پایة آموزه های دینی پایه گذاری شده است. در این میان، آنچه اهمیت ویژه دارد، پیامد¬های هر یک از سبک های یادشده در پیش گیری بهتر از بزه کاریِ برآمده از چگونگی تربیت فرزندان است. از این رو نتیجة مقایسه نشان می دهد سبک فرزندپروری مسئولانة دینی مبتنی بر آیات و روایات بهترین روش فرزندپروری است که می تواند در پیشگیری از بزه کاری فرزندان مؤثر باشد. در این راستا، سبک فرزندپروری مقتدرانه از سبک های غیردینی، نزدیکی بیشتری به سبک تربیت مسئولانة دین‌محور دارد. اما دیگر سبک های تربیت غیردینی آسان گیرانه، مستبدانه و مسامحه کارانه ناسالم شمرده می شوند. زیرا نه‌تنها از ناهنجاری و بزه کاری فرزندان پیشگیری نمی‌کنند، آسیب زا و موّلد بزه کاری نیز به شمار می آیند.
